درباريان تعجب مي کنند... براي موفقيت وليعهد و به سلطنت رسيدنش، هرکدام از درباريان مدتها زحمت کشيده بودند و از جان خود گذشته و بارها مرگ را به چشم ديده بودند. چطور آنها را نمي شناخت؟؟ يکي از درباريان براي توجه ذهن شاه جديد اجازه صحبت مي خواهد و مي گويد: قربان... ما همان فداييان سابق هستيم. خاطر مبارکتان هست که پدرتان شما را در کاخ تحت نظر گرفته بود و از تماس با مردم منع کرده بود؛ بنده نامه هاي شما را مخفيانه و با هزار ترس و لرز مي بردم و به روزنامه نويسها مي دادم...
سلطان جديد کمي فکر مي کند و جواب مي دهد: چنين چيزي يادم نمي آيد... اينها را که مي گوييد کي اتفاق افتاده؟! من براي اولين بار است شماها را مي بينم...
ديگري مي گويد: قربان بنده را که حتماً بياد مي آوريد؟! من هز شب مخفيانه بحضورتان مي آمدم و براي عزل پدرتان به اتفاق نقشه مي کشيديم... و من در انجام اين مأموريت چندبار نزديک بود کشته شوم.
سلطان جديد جواب مي دهد: مثل اينکه شما ها خواب ديده ايد؟ اينها را که مي گوييد همه اش چرنديات و هذيان است، من از هيچکدام خبر ندارم...
درباريان هرکاري مي کنند نمي توانند خودشان را به سلطان جديد بشناسانند و مأيوس و سرخورده و پشيمان از کاري که کرده اند از دربار بيرون مي روند.
فرداي آن روز روزنامه نگاران بحضور مي رسند؛ سلطان جديد آنها را هم نمي شناسد، همه را با نگاه سردي از نظر مي گذراند و مي گويد: من شماها را تا بحال نديدم و نمي شناسم!
يکي از آنها جواب مي دهد: قربان چطور ممکن است حضرت سلطان، چاکر را فراموش فرموده باشند؟ شما به بنده مي فرموديد " برادر عزيزم" و هر وقت به خدمت مي رسيدم، دست به گردنم مي انداختيد و سر و رويم را مي بوسيديد. بيش از ده تا مقاله جهت تحريک مردم و موفقيت جنابعالي نوشتم و چيزي نمانده بود دادگاهي که به دستور پدرتان تشکيل شد، حکم اعدام مرا صادر کند. ما همه منتظر بوديم حضرتعالي که طرفدار آزادي هستيد به قدرت برسيد و دردها را دوا کنيد.
سلطان جديد که از حرفهاي روزنامه نگار حيرت کرده بود، مي پرسيد:
-کي طرفدار آزادي است؟ من؟
- بعله.... حضرتعالي...
- چه وقت من ادعاي آزادي طلبي کردم؟
- قربان تا چند روز قبل از اينکه به سلطنت برسيد، شعار شما آزادي طلبي بود.
- کجا من اين حرفها را زدم؟
- همه جا قربان...
سلطان جديد که آثار خستگي و ناراحتي در قيافه اش موج مي زد و نشان مي دهد از حرفهاي روزنامه نگاران عصباني و ناراحت است، شانه ها را بالا مي اندازد و مي گويد: هيچ يادم نمي آيد. حتماً شما مرا با کس ديگري اشتباه گرفته ايد!!
.
.
.
عده اي از روشنفکران و بزرگان مملکت سلطان را به گردش مي برند به اين اميد که شايد سلطان جديد از شدت خوشحالي عقلش را از دست داده و ديوانه شده. ممکن است با ديدن مناظر قبلي خاطرات گذشته را بخاطر بياورد... سلطان را از جلوي باتلاقها و خرابه هاي مملکت که قبلاً ديده و براي آنها دلسوزي کرده و اشک ريخته عبور مي دهند، اما سلطان کوچکترين اهميتي نمي دهد.
.
.
.
سلطان جديد شانه هايش را بالا مي اندازد: بخدا من اينجا ها را امروز براي اولين بار است که مي بينم، چقدر جاهاي کثيف و مزخرفي است.
اميد همه از سلطان جديد قطع مي شود و ديگر اميدي باقي نمي ماند که سلطان جديد کار خوبي براي ملتش انجام دهد... او هيچ چيز بياد نمي آورد و دوستان سابقش را نمي شناخت...
در اين ميان يکي از بزرگان قوم مي گويد: نکند سلطان جديد واقعاً حافظه اش را از دست داده، امتحان مي کنيم ببينيم خودش را مي شناسد؟؟
آينه اي که قاب طلايي دارد مي آورند و سلطان خودش را درآن تماشا مي کند ولي اين قيافه بنظر او ناآشنا و غريبه مي آيد!!! از اطرافيان مي پرسد: اين تصوير توي آينه کيست؟؟
جواب مي دهند: حضرت سلطان است. سلطان جديد انکار مي کند: نه من اين صورت را براي اولين بار است که مي بينم... اگر باور نداريد بياييد و نگاه کنيد ببينيد من هستم يا نه؟!
حضار توي آينه نگاه مي کنند و از تصويري که توي آينه مي بينند، غرق تعجب و حيرت مي شوند... به سلطان حق مي دهند که خودش را نشناسد؛ تصويري که توي آينه است دو تا گوش دراز و دو تا شاخ گاو، قيافه اي مثل ميمون پر از مو، چشمهاي برآمده و دماغ آن شبيه خوک و دهان آن همچون کرگدن.
حضار با وحشت خود را عقب مي کشند و از کاخ بيرون مي روند و گردهم جمع مي شوند تا چاره اي براي اين مشکل پيدا کنند.
يکي از پيران قوم مي گويد:
بيخود زحمت نکشيد... اين خاصيت بشر شير خام خورده است. وقتي کارش گير مي کند و به کمک شما احتياج دارد، عبد و عبيد و چاکر و فرمانبردار است و هزار وعده طلايي مي دهد، اما به محض اينکه بر خر مراد سوار شد چنان رفتار و گفتار و حتي قيافه اش عوض مي شود که دوست و همکار که سهل است، حتي خودش را هم نمي شناسد و بعضي ها خدا راهم بنده نيستند.
.
.
------------------------------------------------------
-"سلطاني که خودش را نمي شناخت" برگرفته از کتاب "خري که مدال گرفت" شاهکار "عزيز نسين" ترجمه "رضا همراه"
- بعضي از قسمتها کمي مختصر شده اند.
.
.
توجه:
خانمها و آقاياني که درآلمان و سوئد زندگي مي کنيد، به هيچ وجه ديدن نمايش " از ماهواره با عشق "به کارگرداني هوشنگ توزيع و با بازي بهروز وثوقي و هوشنگ توزيع را از دست ندهيد.
قرار است در شهرهاي هامبورگ وگوتمبرگ و استکهلم هم اجرا داشته باشند. بقيه شهرها هنوز مشخص نيست. من از تاريخ و زمان اجرا بي خبرم، اما دوستان مي توانند از فروشگاههاي ايراني کسب اطلاع نمايند.
قسمت اول
.
در زمانهاي قديم سرزميني بود که مردم آنجا زياد حرف مي زدند و کمتر عمل مي کردند. در اين مملکت هم مثل ساير کشورها يکنفر از سايرين قوي تر بود و هر طور دلش مي خواست امر و نهي مي کرد.
مردم اين سرزمين سلطان مستبد خود را دوست نداشتند، کارها و فشارهاي او بحدي خشن و بي رحمانه بود که حتي اطرافيان و درباريان هم از سلطان وحشت و نفرت داشتند .
اما وليعهد سلطان، درست برعکس پدرش بود. بهمان اندازه که سلطان تند خو و خشن و متکبر بود، وليعهد مهربان، آرام و خنده رو بود و ملتش را دوست داشت. به درد دلهاي مردم رسيدگي مي کرد... براي رفع مشکلات و ناراحتي هاي ملت شب و روز مي کوشيد؛ مخصوصاً به روزنامه نويسها خيلي علاقه داشت. هر وقت سلطان مزاحم روزنامه نويس ها مي شد، آنها دست به دامان وليعهد مي شدند. وليعهد به روزنامه نويسها مي گفت: شما روزنامه هايتان را چاپ کنيد... حرفهايتان را بزنيد، جواب پدرم با من... در کشوري که آزادي نباشد، دموکراسي نيست.
روزنامه نويسها هم مرتب از وليعهد در روزنامه ها تعريف و تمجيد مي کردند و در دلشان آرزو داشتند که هر چه زودتر سلطان کنار برود و تخت و تاج شاهي را به وليعهد واگذار کند.
عموم ملت هم از زن و مرد و بزرگ و کوچک، شب و روز براي رسيدن وليعهد به تاج و تخت دعا مي کردند.
وليعهد هم مردم را دوست داشت. هر وقت فرصتي پيدا مي کرد از کاخ پدرش خارج مي شد و به مهماني مردم مي رفت... وقتي خانه هاي خراب مردم را مي ديد، اشک مي ريخت و مي گفت: به محض اينکه کارها بدست من بيفتد، فوراً خانه هاي مردم را تعمير مي کنم، براي همه مردم خانه مي سازم...
مخصوصاً از ديدن باتلاقهاي کثيف در کوچه ها و معابر خيلي ناراحت مي شد، مي گفت: اگر اختيار اين کارها را به من بدهند، فوراً آب اين باتلاقها را براي آبياري مزارع مي برم و با خشک کردن باتلاقها فقر و مرض را از مملکت ريشه کن مي کنم...
کم کم هنرمندان و صنعتگران و تجار کشور و کارمندان ادارات، حتي مردم عادي و پيشه وران و کسبه ها از طرف داران وليعهد شدند و براي موفقيت و رسيدن او به سلطنت شروع به فعاليت کردند.
وقتي اين خبرها به گوش سلطان رسيد، خيلي ناراحت شد. ابتدا سعي کرد با پند و اندرز وليعهد جوانش را از ادامه اين کارها منصرف کند. قدغن کرد که حق ندارد با مردم بخصوص روزنامه نگارها تماس بگيرد و چون اين حرفها اثر نکرد او را در کاخ زنداني کرد... تعداد زيادي دخترهاي زيبا و رقاصه هاي هنرمند و همه گونه وسايل عيش و نوش در کاخ برايش مهيا ساخت تا وليعهد سرگرم شود و فکر ملت و تماس با روزنامه ها از سرش بيرون برود.
ولي وليعهد با اين تجملات گول پدرش را نمي خورد، چون درباريان هم از سلطان خوششان نمي آمد و طرفدار وليعهد بودند، از اين جهت نامه هاي وليعهد را مخفيانه به روزنامه نگاران مي رساندند و آنها هم کارهاي خلاف سلطان و مشکلات وليعهد را براي اطلاع عموم چاپ مي کردند...
بالاخره روز موعود فرا رسيد... مردمي که از ظلمها و بيدادگري سلطان به تنگ آمده بودند و شوريدند و با کمک و رهبري عده اي روشنفکران، سلطان را عزل کردند و وليعهد را بر تخت سلطنت نشاندند.
مردم از شادي و خوشحالي چند روز جشن گرفتند. بزرگان دربار که براي موفقيت وليعهد نقش بزرگي را به عهده داشتند، براي عرض تبريک به حضور سلطان جديد رفتند. سلطان جديد که در کسوت پادشاهي قيافه تکبر آميزي بخود گرفته بود و آثاري از مهرباني و رأفت دوران وليعهدي در صورت او ديده نمي شد، يک يک درباريان را از زير نظر مي گذراند و مي گويد: شما ها کي هستيد؟
.
.
.
-------------------------------
"سلطاني که خودش را نمي شناخت" برگرفته از کتاب "خري که مدال گرفت" شاهکار "عزيز نسين" ترجمه "رضا همراه"
.
......................... ياد فريدون فرخزاد را در سالگرد مرگش گرامي بداريم. .
.
.
.
خبرهاي خوب:
.
افتتاح راديو زمانه را به فال نيک مي گيرم.
(عکس را از وبلاگ نقطه ته خط به امانت گرفتم تا لوگوي راديو آماده شود.).
.
.
.
بلاگچين هم با ظاهري آراسته شروع بکار کرده که اميدوارم موفق باشد.
.
.
