دو هفته تمام سعي کردم که يک مطلب خوب راجع به بیستمين سالگرد مرگ بيژن مفيد ، استاد بي چون و چراي تئاتر ايران، بنويسم. هيچ کلمه ، جمله ، متن... پيدا نکردم که بتونه به تمامي گوياي اين دقايق و روزها و در خور و شأن شخصيت اين عزيز از دست رفته باشه. تازه دو روز هم از بيستمين سالگرد فوت ايشون گذشت و من ناقص العقل نتونستم که نتونستم...
برام خيلي دردناکه که نمي تونم احساساتم رو بيان کنم و بگم که جاشون چقدر در ادبيات ايران خاليه و چقدر ما به ايشون و دانسته هاشون نياز داريم.
کاشکي ايران بودم و در مراسم بيستمين سالگرد درگذشت بيژن مفيد شرکت ميکردم و از نزديک سلامي به استاد بزرگم ميکردم.
فقط مثل هميشه مي تونم بگم که روحش شاد و يادش گرامي و براي خانواده نازنينش سلامتي و تندرستي آرزومندم.
