همه ساله در شهرهاي کلن و برلين آلمان فستيوال تئاتر ايراني به نام "يک فستيوال پوينده" به همت بهرخ بابايي و مجيد فلاح زاده به مدت 9 روز برگزار مي شه. با وجود اينکه هر سال امکاناتي که بهشون داده مي شه کمتر از سال قبله، اما باز هم دستشون درد نکنه که همت مي کنن و با تمام سختيها اين کار رو انجام مي دن. پارسال از ايران هم چندتايي گروه نمايش اومده بودند، حتي سيروس شاملو هم يک نمايش آورده بود، ولي امسال به علت کمي بودجه، نتونسته بودن ميزبان گروههايي از ايران باشن. بقيه گروهها هم از شهرهاي مختلف اروپايي بودن مثل لندن، بن، برلين، آمستردام، فرانکفورت و يک گروه رقص از کردستان عراق و يک گروه موزيک و رقص هم از افغانستان.
نتونستم همه تئاترها رو ببينم ( برلين رو که بخوام هم نمي تونم ) ولي روز افتتاحيه در کلن، رفتم و دو تا از کارها رو ديدم... قرار بود گروه رقص و موسيقي کردستان عراق هم برنامه اجرا کنند که چون ويزاشون دير آماده شده بود، يک روز ديرتر مي رسيدن و ما نتونستيم کارشون رو ببينيم.
بهر حال کارهايي که روز جمعه 18 نوامبر اجرا شد، عبارت بودند از:
"زن و شاعر" کاري از گروه تئاتر صورتک(برلين) نويسنده و کارگردان: شريفه بني هاشمي
"قرة العين" کاري از گروه تئاتر سکوت(بن) نويسنده: بهرخ بابايي .کارگردان: بهروز بهزاد
تئاتر هاي ديگري که اجرا شدند، عبارت بودند از:
"وهم سبز"
انجمن تئاتر ايران و آلمان(بن)
تجربه اي نمايشي بر روي اشعاري از فروغ فرخ زاد
کارگردان: مجيد فلاح زاده
......
" دماغ سپيده"
گروه تئاتر مهتا(برلين)
نويسنده و کارگردان: معين بهزاد
.......
"ويتسک" Woyzeck به زبان آلماني
گروه تئاتر ميترا(فرانکفورت)
نويسنده: گئورگ بوخنز
کارگردان: پرويز بريد
.......
" جاده" به زبان آلماني
برداشتي از فيلم نامه جاده از ف. فليني
کارگاه تئاتر کلن- تيف روت
نويسنده: گرولد تنوبلد
کارگردان: علي رضا کوشک جلالي
.......
برنامه هاي امروز سه شنبه 22 نوامبر از ساعت 18 تا 22 در خانه موسيقي و حرکات ريتميک شهر کلنSouterrain- تلفن:0221/2823048
.
" نمايشنامه خواني"
"ميستري بوف" "Mystery - Bouff"
ترجمه و روخواني: مجيد فلاح زاده
-----------------------
" مهمان "
نويسنده و مجري: ايرج زهري
.
برنامه روز چهارشنبه 23 نوامبر در همان محل از ساعت 19 تا 22 :
.
" بحث و گفتگو" درباره تئاتر ايران( فيلم و اسلايد)
مجري: معصومه تقي پور از ايران
.
البته تئاتر هايي که در برلين اجرا شدند، متفاوت بودند، بغير از همون هايي که روز افتتاحيه در کلن اجرا شده بود. چند تا عکس هم گرفتم که زياد خوب نشده. حالا شايد بعدا گذاشتمشون.
------------------------------------
ديشب فيلم موج مرده، ابراهيم حاتمي کيا، رو ديدم. بغير از بعضي از قسمتهاش که خيلي شعاري بود بقيه فيلم رو دوست داشتم. بازي پوپک گلدره واقعا محشر بود، پرستويي هم که مثل هميشه عالي بود... خيلي دلم گرفت که هنوز پوپک در همون وضعيته و هيچ تغييري حاصل نشده.
خبرهاي ناخوشايند هم که از زمين و زمان مي باره؛ چه درباره هنرمندان چه درباره ايران و يا بهتره بگم از همه جا.
يکدفعه ياد دوران اعصاب خورد کن دانشگاه افتادم ... اونجا مثلا محل آموزش و پرورش هستش و سهم بسزايي در شکل گيري قسمت اعظمي از شخصيت دانشجويان داره.
يادم افتاد که ترم 6 بودم و مشکل خيلي بزرگي برام پيش اومده بود، گفتم با استاد راهنما مشورت کنم تا شايد بتونه اون ترم کمکم کنه و من بتونم يا کمتر سر کلاسها بيام و يا اينکه بعضي از واحدهام رو حذف کنم و يا خلاصه اين مردک يک کمکي به من در اون شرايط خاص بکنه. اوضاع درسيم هم خيلي بد نبود و سرگروه هم بودم، يعني خودش من رو انتخاب کرده بود!
ازش وقت گرفتم و رفتم پيشش. هنوز نشسته بودم که شروع کرد: آره اين دانشجو ها بي کارن، خودشون يک ذره شعور ندارن که مشکلاتشون رو حل کنن، همش وقت منو مي گيرن و از اين حرفها... مونده بودم هاج و واج که چکار کنم؟! گفتم استاد، بهر حال يک سري از مسائل با مشورت بصورت بهتري حل مي شه و همه نياز به مشورت دارن. گفت: آره، ولي اين بچه سوسولهاي پولدار که ميان دانشگاه آزاد، اصلا عقل ندارن. منهم سريع بهش جواب دادم که خدا رو شکر که طرف صحبتش من نيستم! البته بهش نگفتم که از بد شانسي تو اون خراب شده سر در آوردم وگرنه عمراً من درس بخون نبودم. خلاصه با هزار مکافات مشکلم رو بهش گفتم و پيشنهاد کردم که اگه مي شه کلاسهاي من در اون ترم غيابي باشه. چون يک پام دانشگاه بود، يک پام بيمارستان و سر کار هم بايد مي رفتم. (بهش نگفتم که تمرين تئاتر هم دارم وگرنه...) البته بيمارستان رفتنها بيشتر وقتم رو مي گرفت و داغون بودم. القصه فکر ميکنيد چه راهي پيش پام گذاشت اين آقاي دکتر و استاد راهنما و رئيس گروه رياضي دانشگاه آزاد؟؟؟؟ خيلي ساده و بدون هيچ تغيير حالتي فرمودند: انصراف بده!!! من خشکم زد؛ حيف که اهل فحش دادن نيستم وگرنه ....
تو دلم گفتم بشين تا انصراف بدم، اونهم ترم 6. باز خدا پدر استادهاي ديگه رو بيامرزه که کلي کمکم کردن و اون ترم با هر مکافاتي که بود درس خوندم و کلي هم معدلم بالا شد و قيافه اين آقاي دکتر ديدني. اما ديگه هرگز با من خوب نشد و متأسفانه آخرين درسم هم با اون بود که اونهم داستاني داره.
اين آقاي دکتر شيرين کاري زياد داشت از جمله اين که وقتي قرار بود کتابش چاپ بشه، همه شاگردهاي اون ترمش رو انداخت تا ترم ديگه همه مجبور بشن کتابش رو بخرن و اين عمل آقاي دکتر بسرعت نور در بين بقيه استادها شيوع پيدا کرد.
بعضي وقتها فکر مي کنم اگه بخوام وقايعي که تو اين دانشگاه اتفاق افتاده رو شرح بدم مثنوي 70000 من خواهد شد، شايد يک کم هم بيشتر.
